Niemcy - streszczenie

Zaczyna zdejmować naszyjnik, tłumacząc, że jest on w jej rodzinie od trzech pokoleń i nadszedł czas, aby cieszył inne oczy. Podaje klejnot mężczyźnie, mówiąc, że ma zapewne kogoś bliskiego i drogiego. Willi wstaje gwałtownie, wyjaśniając, że pani Soerensen stawia go w niezręcznej sytuacji, ponieważ właśnie myśli o kimś szczególnie bliskim jego sercu. Kobieta kładzie naszyjnik na biurku, mówiąc, że ona również myśli o kimś ważnym dla niej. Mężczyzna każe, aby zabrała klejnoty, lecz pani Soerensen błagalnie zapewnia, iż naszyjnik nie ma dla niej żadnego znaczenia. Willi odpowiada, że mógłby odkupić od niej przedmiot. Ogląda naszyjnik i pyta o cenę. Kobieta odpowiada, że naszyjnik jest tyle wart co „dziecinne skrupuły młodego człowieka” i wymienia cenę dziesięciu koron. Willi mówi, że zna się na tych rzeczach i podaje jej pięćdziesiąt koron. Pani Soerensen oznajmia, że odda te pieniądze na jeden z zakładów dla sierot. Mężczyzna z zachwytem ogląda naszyjnik, ciesząc się, że udało mu się znaleźć odpowiedni prezent dla bliskiej mu osoby.

Po chwili wraca do rozmowy o synu kobiety. Pani Soerensen odpowiada, że wspomniano jej, iż to właśnie Willi zajmuje się jego sprawą i dopytuje się, czy sprawa chłopca jest poważna. Mężczyzna oznajmia jej, że syn uważa, iż to, co robił, jest bardzo poważne i pyta, czy kobieta ma wątpliwości, co do winy młodzieńca. Pani Soerensen mówi cicho, że zaczyna mieć wątpliwości, czy postąpiła właściwie, przychodząc do Sonnebrucha. Z rozpaczą dodaje, że jej syn nie zdawał sobie sprawy z konsekwencji i od dziecka był egzaltowanym chłopcem. Nie wie, czy jego postępowanie było naiwne i dziecinne, lecz ma nadzieję, że Willi zrozumie to, gdyż jest zaledwie o kilka lat starszy od Chrystiana. Mężczyzna przerywa jej, mówiąc, że jest Niemcem. Pani Soerensen ze zgrozą pyta, czy to aż taka różnica. Sonnebruch odpowiada, że jej syn działał na szkodę narodu niemieckiego, o czym kobieta najwyraźniej nie pamięta. Pani Soerensen ze spokojem odpowiada, że naród niemiecki nie mieszka w Norwegii. Willi wybucha brutalnym śmiechem. Stwierdza, że kobieta najwyraźniej zapomniała, w jakiej sprawie przyszła do niego.

Pani Soerensen z trwogą dopytuje się, czy jest szansa na uratowanie jej syna. Sonnebruch, udając uprzejmość, pyta, czy świadomie założyła naszyjnik, wybierając się do niego. Kobieta bez chwili namysłu potwierdza jego przypuszczenie. Wyjaśnia, że do tej pory zakładała naszyjnik w wyjątkowych chwilach, traktując klejnoty jak przedmiot, przynoszący szczęście. Willi, bawiąc się naszyjnikiem, odpowiada, że nadszedł czas, by wyjaśnić sprawę jej syna. Chrystian F�ns okazał się zuchem i tego dnia, rankiem, uciekł. Oszołomiona pani Soerensen z trudem powstrzymuje radość. Nie wierzy w słowa Niemca, próbuje zrozumieć jego spokój. Willi mówi, że jej syn nie stanowi żadnego niebezpieczeństwa dla Rzeszy Niemieckiej. Kobieta dziękuje mu, dodając, że jest wdzięczna za informację, której nie musiał jej przekazywać. Życzy, aby naszyjnik przyniósł szczęście osobie, która będzie go nosiła i wychodzi.

Oznacz znajomych, którym może się przydać

strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 - - 17 - - 18 -

Dowiedz się więcej

1 Krytyka literacka o „Niemcach” Leona Kruczkowskiego
2 Sąd nad Walterem Sonnenbruchem
3 Charakterystyka Williego Sonnenbrucha

Komentarze
artykuł / utwór: Niemcy - streszczenie

Tagi:

Niemcy / Niemcy - streszczenie